Rodelyn Fonacier "Ang Babaeng simple ang Buhay na Puno ng Kulay "

                Noon, ang aking ina ay nagtatrabaho bilang cook sa Caloocan. Mayroon siyang kaibigan na hinikayat syang makipag “phonepal”. Ito ay simula ng kwento ng aking buhay. Nagkakilala ang aking mga magulang sa pagtatawagan lamang. Nagsama sila at nagpakasal. Ang bunga ng kanilang pagmamahalan ay ako.

Noong ako ay 3 buwan pa lamang

                Ako si Rodelyn B. Fonacier o kilala sa tawag na Len-Len. Nakatira kami noon sa Pasig City. Ika-29 ng Nobyembre taong 1994, isinilang sa Jose Fabella Memorial Hospital. Ang aking butihing mga magulang ay sina Elsie at Rodolfo Fonacier. Sa simula, ang aming pamilya ay masaya lalo nga’t ako ay dumating sa buhay nila. Ayon sa aking ina at ama, tuwang-tuwa ang aking ama dahil babae uli ang kanyang anak, iyon ay ako.

                Akala nga ng mga doktor ay kambal ang iaanak ng aking ina, ngunit nagkamali sila dahil hindi kamnal kundi isang mataba at malaking sanggol ang lumabas. Alagang alaga ako ng aking papa na halos di padapuan sa langaw. Parati nyang sinasabi na napakawerte niya at biniayaan sya ng mga anak na tulad naming.

                Subalit isang araw ay itinakbo nila ako sa ospital ng Pasig dahil hindi bumababa ang aking lagnat at timitirik pa ang aking mata. Dahil sa sobrang nerbyos, nakapunta sa ospital ang aking ama ng walang sapin sa paa. Nagulat ang aking ama at ina na ako raw ay may meningitis. Sa tuwing ako ay nagkakasakit, itinatakbo ako sa ospital. Sumabay pa ang palaging pag atake ng aking hika. Dahil dito sumangguni kami sa isang doktor na galling sa America. Ayon dito, maalis lang daw ang aking hika kapag sumailalim ako sa anim na buwang gamutan at pagtungtong ko sa pitong taong gulang. Sumapit ako sa limang taon ng aking buhay na halos pabalik balik kami sa ospital.

Ako at ang aking Ina noong ako ay bininyagan 

                Nag-aral ako ng kinder sa isang day care center. Dito ay marami akong natutunan. Palagi kaming naglalaro ng aking mga kamag-aral. May iyakan, tawanan at iba’t-ibang kalokohan. Mabilis na lumipas ang panahon. Sumapit ako  sa ika-6 na taon. Malapt na kong magtapos ng kinder noon. May isang pangyayari nahindi ko makakalimutan kaylanman. Naaksidente ang papa ko, nahulog siya mula sa ika-apat na palapag hanggang sa una. Itinakbo sya sa ospital. Marami ang tumulong sa amin dahil sa grabe ang naging pangyayari. Nagluluto kami noon sa aming bahay. Pumunta yung isa naming kaibigan. Naaksidente daw ang papa naming. Noong mga oras na iyon ay wala kaming ginawa kundi umiyak. Kunabukasan ay bumalik ang mama naming galling sa ospital. Pilit naming tinanong kung ano ang lagay ni papa. Pero wala siyang komento. Ang tangi niyang sinabi ay magpakabait na kami sa mag-aalaga sa amin at hintayin ang uwi nila mula sa ospital. Nalaman ito ng mga kamag-anak namin at di sila mapalagy.

                May 2, 1999, pumanaw ang pinakamamahal kong ama. Halos dalawang araw lang siya sa ospital. Umuwi ang mama ko na paga ang mga mata bunga ng kanyang pag-iyak. Nabahala kami kung ano ang mangyayari. Patay na raw ang aming ama. Bagamat nasa murang edad pa lamang kami, alam na naming ang lungkot na dala na pagkawala ng aking papa. Umaasa pa naman ako noon na magkakasama  uli kami at ipinanangako ko na dobleng pagmamahal at pag-aalaga ang gagawin ko oras na gumaling siya. Pero huli na ang lahat.

                Ibinurol siya sa uncle naming sa Cubao. Siya ang nakatatandang kapatid ng papa namin. Nakilala ko at nakasalamuha ang mga pinsan ko sa kaunaunahang pagkakataon. Masaya dahil nagkaroon ng pagkakataon na makilala namin sila, pero ang malungkot ay nakilala namin sila sa isang masakaklap a pagtitipon. Dumating ang nga katrabaho, kaibigan, kamag-anak at mga kakilala sa huling burol ni papa. Lahat ay nagsasabing napaka bait, masipag, at mapagkumbaba ang aking papa. Dumating na ang araw na kailangan na siyang dalhin sa kanyang huling hantungan. Hat kami ay nagluluksa dito.

Ako at si Yves sa Manila Zoo

                Iniuwi  kami sa amin na puno ng pagdadalamhati. Magsisimula uli kami sa panibagong buhay nawala na ang haligi ng aming tahanan. Nag tapos ako sa kinder na wala ang aking ama. Mahirap pala dahil wala akong ama na palaging nandiyan. Siya yung umaamo sa akin kapag umiiyak ako. Lahat ng gusto ko binibigay niya. Pero ngayon wala na siya. Pinipilt namin maging masaya sa kabila ng kalungkutan. Isang araw nagpasya ang mama namin na lumipat ng bahay. Dahil sa tuwing makikita raw niya ang pinagbagsakan ni papa ay halos nanghihina siya. Sa tagal namin sac impound na iyon, duon nabuo ang masayang pamilya na puno ng pag-asa , nabigla namang nawala.

                Lumipat kami sa Bulacan kung saan nakatira ang mga kamag-anak namin sa partido ni mama doon ako pumasok ng elementarya. Nasa unang baitang ako nakumikilatis pa ng ugali ng iba kapag inuuwian ako ng aking ina sa paaralan ay umiiyak ako dahil hindi ako sanay na iniiwan. Noong nabubuhay pa kasi ang papa namin, kami ay “spoiled” pero nagyon ay hindi na iyon pwede dahil mama nalang namin ang aming kasama at naiintindihan ko iyon. Habang lumilipas ang taon sumasya ang buhay estudyante. Nasa ikatlong baitang ako. Dahil nga sa marami na akong kakilala ay nakakasabay na ako sa kaguluhan ng aking mga kamag-aral. Nakilala ko ang naging matalik kong kaibigan na sina Jennifer at si Annalisa. Palagi kaming magkakasama. Ang daming pangyayari na di namin malilimutan. Nariyan ang pag takbo-takbo at pag-lalaro sa palaruan lagi pa nga akong pinagagalitan dahil umuuwi ako na marumi ang aking damit nakakatuwa noon dahil sumayaw ng “Pearly Shells” maikli ang suot naming palda. Nagkakatuwaan pang kunyari raw kami ay nasa ibang bansa at nagsasasayaw. Masaya kami noon dahil sa iba’t-ibang karanasan.

Ako, kasama ang mga mahal kong kamag-aral noong nasa 1st year

                Tumuntong  ako sa ika-apat na baitang na sayang-saya dahil dumadami na naman ang mga karanasan ko sa elementarya. Nasa kalagitanaan na nag taon nang ako ay nakaramdam ng panghihina. Naninilaw ang aking mata at palaging sumasakit ang aking tiyan. Nagpatingin ako sa doktor. May Hepatitis A pala ako kaya ganun ang nararamdaman ko. Palagi kaming pumupunta sa doktor para mag pakuha ng dugo at ihi para malaman kung may iba pang komplikasyon. Sa awa ng Diyos ay wala naman. Kailangan lang na huwag magpigil ng ihi at palaging kumain ng matamis. Nawala ang sakit ko pero huwag na raw kakain ng mga maalat at uminom ng maraming tubig dahil nauulit pala ang sakit na ito.

Larawan ko noong ako ay walang magawa 

                Sa paglipas ng panahon naging bukas ako sa pag-aaral upang ako ay makatulong sa aking mabuting ina na tila naging ama ko rin dahil siya ang umako ng lahat ng responsibilidad na dapat ay ginagawa ng isang ama. Masaya ako at naging ina ko siya wala akong maiigaganti sa kanya para tapatan ang mga sakripisyo na kanyang ginawa upang kami ay maigapang niya. Nalalapit na ang pagtatapos ng aking buhay bilang isang sekondaryang estudyante. Ang mga alaala ay hindi ko iiwan dadalhin ko sa pagtanda at gagamitin bilang inspirasyon.   

Ang Buhay Ni Gillian Marie Reyes " ang babaeng walang middle initial "

Noong ako ay 2 taon pa lamang

Gill, yan ang kalimitang tawag sa akin ng mga malapit sa akin tulad ng aking pamilya, kaibigan at kaklase. Ang buo kong pangalan ay Gillian Marie Reyes, sabi ng aking mommy, kinuha daw niya ang pangalan ko sa isang author ng isang libro. Ang pangalan ng nanay ko ay Rosana D. Reyes, pareho kami ng apelyido dahil sa hindi kasal ang aking mommy kay daddy. Iyon din ang dahilan kaya wala akong ‘middle initial’ dahil kapag mayroon akong ‘middle initial’ ay parang magkapatid na lang kami. Ang pangalan ng aking daddy ay Gurminder K. Singh. Isa siyang bumbay, kaya maraming nakakapansin sa akin na parang may iba akong lahi dahil daw sa mata ko. Marami akong mga kapatid sa labas, 9, ang dami nila no? Nagkaroon ang daddy ko ng limang asawa, una niyang naging asawa si mommy kaya panganay sa aming lahat na magkakapatid  ay si ate Hannah. Hindi nagpakasal si mommy kay daddy dahil ayaw ng lola kong bumbay. Dahil gusto niya na ang mapangasawa ni daddy ay isa ring bumbay, kaya pinakasal ni lola si daddy sa isang bumbay kaya mayroon akong mga kapatid sa labas na purong bumbay. Sila ay sina Supinder, Rupinder at Ramandeep. Ang pangalan naman ni lola ay Surinder at ang pangalan ng kaisa-isa kong titang bumbay ay Porpinder. Ang daming natatawa kapag kinukwento ko ang pangalan ng angkan naming mga bumbay kasi parang parepareho daw “hahaha”.

Kami ito ni ate Hannah

Dito kami nakatira sa may Brgy. 2-D, dito sa malapit sa bayan. Napakasaya nang aming naging pamumuhay dito kahit na hindi kami kumpleto. Para sa akin sapat na sa akin si mommy at ang inay. Inay ang tawag naming sa aming lola. Mahal na mahal ko ang inay, parang ngang siya ang mommy ko ehh. Ramdam ko sa sarili ko na noong bata pa lang ako mahal ko ang inay kaysa kay mommy. Kasi si mommy, lagi niya akong pinapalo sa puwet ng tambo at tsaka ng hanger sa hita. Ang sakit sakit talaga noon “hehe”. Pinalaki ako ng mommy at ng inay na isang maka-Diyos na tao. Bata pa lang ako ay isinasama na nila ako sa simbahan at tsaka si ate. Katoliko din kami pero medyo mahaba nga lang ang misa sa amin “tatlong oras”. Hindi tulad sa simbahan sa plaza na isang oras lang.

Noong ako ay 4 na taong gulang ( Cathedral of Saint John The Divine ) 

Pumasok ako ng elementarya sa central school. Tandang tanda ko pa, lagi akong napapagalitan noon ng aking guro dahil masyado daw akong maingay. Pero kahit na maingay ako nasasabi ko lamang iyong daan para hindi ako mainip sa pag-aaral. Tinagurian akong “model pupil” noong ako ay nasa ika-4 na baitang. Tuwang tuwa ako noon lalung lalo na si mommy. Dito nagsisimula ang lahat ng aking pagtatagumpay sa paaralan. Kada darating ang marso ay sabik na sabik ako dahil ako ay magbebertday na at higit sa lahat malapit na ang bakasyon. Tuwing bakasyon ay nagtatrabaho ako bilang katulong sa tindahan ni mama Tess, kumare ni mommy. Nagtitinda siya ng halo-halo na napakasarap napakalaki at napakamura kaya maraming bumibili sa amin. Binibigyan ako ni mama Tess ng sweldo na 40php o kayay 50php kapag regular na araw. Pinaka importanteng araw sa pagtitinda naming ang sabado dahil may “tiangge” at may ukay-ukay doon sa amin kaya maraming nabili. Kapag ganitong araw 80php ang ibinibigay sa akin ni mama Tess. Bumili ako ng alkansiya at nakaipon ng marami. Nilalaan ko ang naipon ko sa mga tita ko sa maynila dahil alam ko na mahirap ang buhay doon kay nais kong makatulong kahit sa maliit na paraan lamang. Kaso dumating ang isang araw na nung maghuhulog na ako ng sweldo ko sa alkansiya ay napansin kong parang gumaan ito. Binuksan ko ito at nakita ko ng 3.75php na lang ang laman nito. Iyak na iyak ako noon. Kasi syempre nawala yung pera ko na pinagipunan ko pinagaan ni mommy ang loob ko, kasi noong medyo madami pa kaming pera kaya bigyan ako ni mommy ng 300php na barya at sinabing ihulog ko na lang daw doon para kunyari ayun yung pera ko. Syempre tinanggap ko yung pera para magkalaman uli yung alkansiya ko “hehehe”. Napakasaya ko nang naging buhay ko noong elementarya pero biglang nawala ang kasiyahan ko dahil namatay ang inay noong ako ay nasa ika-6 na baitang. Dahil nga sa mahal na mahal ko ang inay, dinamdam ko ito nang sobra iyak na iyak ako noon, naisip ko na sana eh nasulit ko yung mga natitira na lang na panahon na buhay pa ang inay. Hindi noon nakauwi si tita Bebot na nasa Amerika dahil hindi siya pinayagan ng doctor niya dahil sa may sakit siya sa likod. Makaplipas ang isang buwan noong namatay ang inay nagkasakit ang mommy. Nagka “high-Blood” siya. Dahil doon ay napalipat si ate Hannah sa Dizon galling sa SPC para mag 3^rd year at ako naman ay doon na din nag 1^st year. Hindi nakapagtrabaho ang mommy dahil doon, wala kaming mapagkunan ng pera para sa pangangailangan naming sa araw-araw. Umaasa lang kami kay tita Bebot, sa kanyang padala. Makalipas ang tatlong buwan, ay naging maayos na ang lagay ni mommy kaya nagtinda na muli kami ng manok. Sa unang araw ay mahirap, wala masyadong nabenta dahil nawala ang lahat ng suki naming. Nag silipatan na sila sa iba.

Sa JS Prom

 Pero ngayon na ako ay 4^th year highschool na, ay medyo maayos na an gaming kalagayan. Kahit papano ay naigapang kami ni mommy. Sa wakas ay makakagraduate na ako ng highschool at si ate Hannah naman ng college. Kasalukuyan akong nasa 4A, 1B ako sa Dizon high noon. Adviser ko si Mrs. Baylon naging masaya ang unang taon ko noon sa highschool. Ang dami kong nakilala na kaibigan noon naging bestfriend ko noon si Fonacier. Masayang masaya ako noon kasi naging 1^st honor ako at tsaka natuto akong magkatha nang tula. Ang nagturo sa akin noon ay ang guro ko sa Filipino na si Sir lacsam napakagaling niya lalo na sa larangan ng pagbigkas, pagsulat ng tula at pagtatalumpati. Isa siya sa mga paborito kong guro kasi masayahin siya kaya hindi nakakaantok ang kanyang pagtuturo.

Sa JS Prom

 Nang 2^nd year naman ay napalipat ako sa seksyon A, kailangan ko muling magkaroon nang panibagong pakikisama. Naging masaya naman ang pag-aaral ko dito. Sa unang pagkakataon ay sumali ako sa paligsahan ng paggawa ng tula. Nakakatuwa dahil nanalo ako at 1^st place pa. Noong 3^rd year naman ay mas naging masaya ako dahil naging seksyon A din si Rodelyn Fonacier kaya magkasama kami muli, ay sumali muli ako sa paligsahan ng paggawa ng tula at nanalo muli ako ng 1^st place kaya abot hanggang tainga ang aking ngiti “hahaha” ngayong 4^th year na ako ay mas naging masaya dahil mas nakakapagbonding kami ng mga kaklase ko. Medyo malungkot nga lang kasi malapit na kaming magkahiwa-hiwalay. Hindi ko makakalimutan ang mga masasayang araw ko kasama ang mga kaklase ko at kaibigan. Pati na rin si Mr. Paul John, na aking boyfriend ngayon. Iyan ang makulay kong buhay. 

Talambuhay ni Edelito Guerra

Noong ako ay 1 taon pa lang

Sa isang liblib na lugar na hindi naman kalayuan sa bayan, may isang sanggol na isinilang noong ikawalo ng oktubre taong 1994 na nagngangalang Edelito D. Guerra at ako iyon. Ako ang unang anak o panganay ng aking mga magulang. Nagkaroon din ako ng kapatid na masayahin. Simpleng pamilya lnang kami, hindi kami sobrang yaman ni hindi naman sobrang hirap yung tama lamang sa estado ng buhay. Madaming naging trabaho ang aking ama habang nasa Brgy. Sta Isabel kami. Ang halimbawa na lang ay pag-sasaka, construction worker, nag-aalaga ng mga hayop at kahit mangingisda. Ang aking ina naman ay simpleng may bahay lamang.

Noong bata pa ako natatandaan kong may malapit sa aming bahay ng intsik na madalas akong iniiwanan g aking mga magulang sa tuwing may pinupuntahan ang aking mga magulang. Isang araw umulan sa amin. Ang daan pa sa amin ay lupa daanan pa ng mga sasakyan, nang aking nakakabatang kapatid ay pupunta na sana sa aming ina na naglalaba sa may poso ng maglaro kami sa putik. Noong nakapunta na kami sa aming ina ay napagpalo kami. Hindi ko lang matandaan kung ganu kami katagal sa Famy Laguna para sa isang bakasyon. Naging masaya ang buhay ko doon. Madalas kaming pumupunta sa bundok, dahil dun nakatira ang kamag-anak ng aking ina, madalas din kaming maligo sa ilog doon.

Mayroon din kaming hindi kalawakang lupain sa Brgy. Sta Isabel at Brgy. Concepcion. Ang mga puno ditto ay niyog, lanzones, rambutan, dalandan at mga gulay pa. habang may namumuti sa amin ng mga prutas ay naninimot naman ako ng lag-lag pero ang sakit naman mangagat ng mga alilingas. Ngayon naman ay may tanim kaming papaya at gabi. Nag aalaga din kami ng baboy na madalas akong naglalakad para lamang na pakainin ito mula sa Concepcion papuntang Sta. Isabel. Tanda ko pa tuwing hapon naliligo ako dahil naliligo na rin ako sa dumi ng baboy. Naranasan ko ng linisin ang loob ng kural. Nag-alaga rin kami ng baka, kabayo, kambing na meron pa rin kami at kalabaw na ginagamit sa pag-sasaka para taniman ng mais at ng mga gulay. Ang hindi ko makakalimutan na inalagaan naming hayop ay manok na dahil merong isang inahing manok na bagong pisa pa lamang ang itlog. Nang habulin ko ang mga sisiw ng inahing manok noong bata pa ako at bigla na lamang akong sinabong ng inahing manok at tumakbo na lamang ako papunta sa aming bahay at umiyak na lamang. Isa na rin ang hindi ko makalimutan ay noong habang nag-kakawit sa amin ng niyog at may nahuli silang malaking sawa na inilagay sa sako. Akala ko na kung ano ang laman ng sako yun pala ay malaking sawa, nang Makita ko ito agad akong umakyat sa lamesa noong inilapag ang malaking sawa. Pagkatapos ay binalatan nila ang sawa at niluto at ginwang pulutan ng iba.

Ang bahay namin sa Concepcion

Noong lumipat na kami sa Concepcion ay naging layas na ako o palaging wala sa bahay. Madalas ay nasa ‘baskeball court’ ako o kaya’y kasama ng mga taga roon na bata rin tulad ko. Kung saan-saan kami napunta, madalas masyadong malayo ang aming pinupuntahan. Simula umaga na iyon hanggang hapon at hindi na rin ako nakakakain ng tanghalian dahil na rin ako’y nasa layasan. Sa Concepcion nandito ang bunot lake madalas ako ritong lumalangoy kasama ang mga kabataan dito kahit na hindi ako marunong lumangoy at kahit hanggang ngayon hindi pa rin ako marunong lumangoy.

Noong 4 na taon pa lamang at nasa may tabing-dagat

Madalas din kaming mag-camping kasama ang aking mga kamag-anak. Madalas ay nagtutungo sa ibat-ibang resort. Madalas kong ginagawa ay ang pag-ihi sa pool kahit bawal. Hindi ko makakalimutan noong kami’y nagpunta noon sa calamba kasama ang mga manlalaro ng basketball na nagwagi ng kampyonato. Nagpasama pa ako sa kanila na kahit hindi ako kabilang sa kanilang kuponan. Hilig ko rin ang maglaro ng ‘basketball’, madalas din akong sumali sa ‘limahan’ kahit hindi ako masyadong marunong. Ang madalas kong ginagawa ay magtago sa likod ng aking kalaban para hindiako mapasahan ng bola kasi ayaw kong tumira baka kasi palaging sala. Napasali na rin ako sa mga liga. Isang beses ipinasok ako 4^th quarter na at unang pasok ko lamang iyon, pianasa sa akin ang bola ng aking kakampi, itinira ko ang bola at napalpalan niya ako dahil sa malaki ang aking hinarap. Sumunod na laro ipinasok ulit ako at isang pagkakataon 4^th quarter na ulit ako isinabak at ang masama noon ay isang minute na lamang ang nalalabi. May panibagong palaro para sa ‘basketball’ at kasali ulit ako roon, 1^st quarter ipinasok ako na tumagal ng humigit kumalang na pitong minute, sunod naman ay ipinasok ako sa buong 3^rd quarter at sa huling limang minuto na lang ipinasok ako sa 4^th quarter at wala pang labing limang Segundo inilabas kaagad ako at ni hindi man lamag ako nakahawak ng bola o nakatira man lang. lahat ng sinalihan kong liga ay 1^st kami o kaya’y 2^nd dahil iisa lamang ang kalaban naming. Dalawang beses nagkagulo sa aming pa liga dahil yung una ay coach lamang ang aking ama at parang hindi siya sumasang ayon sa pamamalakad ng committee dahil may kinikilingan itong kuponan. Nag kasagutan sila kaya nagkagulo at natigil ang laro at walng sinumang nanalo. Ang sumunod naman ay ang aking ama ay naging ‘playing coach’. Nagsimula na ang laro, kalagitnaan na ng laro ay pumito ang referee, foul daw ang aking ama, pagkatapos ay sinabi ng aking ama na “ Ang bangis naman ng pito mo ref” ang referee pa ay kamag-anakan namin. Ang ginawa ng referee ay nagtungo sa committee at ibinigay ang pito at sinabing humanap na lang sila ng ibang referee para sa laro. Pagkatapos ay pumunta sa kalagitnaan ng court ang namamahala ng laro at sinabing “ Ang hirap maghanap ng referee pagkatapos ay ganoon na lamang ang ginawa ninyo. Pagkatapos ay naghamon ng panuntok ang namamahala at nagsimula ang gulo. Buti lamang dalawa ang court sa amin at doon sa isa ay maayos ang pamamalakad.

Noong ako'y nagtapos ng kinder

Sa may tindahan noon sa may Intsik. ako ay mga 5 taong gulang

Elementary pa lang ako ay naging malungkot, masaya at makulay ang aking buhay. Kinder pa lamang ako noon ay lubah na akong makulit pero kakikitaan pa rin ng katahimikan. Akala ko noon ay half-day pa rin kahit  nasa unang baitang na ako. Madami akong naging kaibigan at madami rin akong naging nakilala na mga taga ampunan. Minsan sinabi nila ang buhay nila sa loob ng bahay ampunan na napakalungkot daw talaga. Ang karamihan sa kanila ay naglalayas sa hindi ko malang dahilan, kung ako lamang para sa kanila mas nais ko silang manatili sa ampunan kaysa sa lansangan na walang makain at matulugan ng maayos kapag masama ang panahon. Noong nasa ikalawang baiting na ako ay nagkasakit ako ng “dengue”  at dinala ako sa isang ospital sa Saint lukes. Ang nakakalungkot sa pagiging mag-aaral ko noon habang nasa ikalawang baiting ay sa taong ito dahil namatay o lumisan ang aking mahal na tiyahin na lumaking matandang dalaga. Noong nasa ikatlong baitang na ako may naging kamag aral ako na masungit, mataray at hindi mo alam ang iniisip. Ayaw ko siyang maging kaaway. Nang nasa ikaapat na baitang na ako ay kamag aral ko pa rin si Jorgina na masungit, pero ditto ko nakilala ang aking tunay na kaibigan. Naging matalik kong kaibigan sa loob ng tatlong taon. Madalas kaming mag laro ng aking mga kamag aral ng “sikyo”, habulan, taguan at kung anu pang mauso na laro. Naranasan kong maging isang man lalaro na dama. Lumaban na ako noon sa isang ‘district meet’ at nanalo ako dahil hindi ako kayang talunin ng aking nakaharap dahil na rin wala akong kalaban. Sa awa ng Maykapal nakarating ako sa ‘division meet’. Labing isa kaming nag laban-laban, at swerte ko naman at ako ang pinalad na mag wagi at nakakuha ng unang pwesto. Unang beses akong sasali sa camping noon para sa mga boys scout sa Brgy. Sta Filomena, tatlong araw kami doon. Sa unang araw pa lamang ay malas na kagad dahil sana ay sa tent kami tutulog at biglaan namang  umulan ng malakas, nabasa ang tent , at sa loob na lamang nang silid kami tumuloy at nagpasyang matulog. Maraming nangyaring masasaya. Nasa ika limang baitang na ako ng una akong ma opis ng sa kadahilanang nahuli kami ng aming guro na nag hahampasan ng aklat, buti na lamang ay kinausap lamang kami n gaming guro at hindi na ipinatawag an gaming mga magulang. Naging manlalaro ulit ako ng dama at nakuha ko naman ang ika limang pwesto. Nag karoon muli ng camping. Nakakasura dahil masyadong lapit lamang sa amin at pwedeng pwede ng lakarin. Nag karoon kami ng ‘hiking’ sa camping at kinakailangan naming maghanap ng numero na nkasulat sa mga puno sa palibot ng sampaloc lake. Ang nakakayamot ay nawawala ang mga numero. Sumunod na taon ay nasa ika anim na baitang na ako. May naging kamag aral ako na hindi ko pa lubos na kakilala pero kilala na niya ako galing siya sa paaralan ng concepcion kasi dalawa ang paaralan sa amin. Isang araw ay naglilinis kami sa likod ng aming silid, kakatapos lang umulan. Habang nagwawalis kami nag-aasaran kami, nahampas ako ng aking kamag-aral ng walis, ang dumi na tuloy ng aking damit para lang akong tanga sa harap noong tinawag ako ng aking guro para magsagot sa unahan habang may dala akong bag kaya nagmukha akong tanga. Nasura din ako sa guro ko noong nasa ika-anim na baitang pa ako dahil sinabi niyang magreview daw kami sa math para sa darating na laban, pero noong nasa central na kami ay dalawa lang daw ang lalaban pero tatlo naman kaming nareview. Dahil nga tatlo kami ako ang natanggal. Nagkaroon ng camping ulit sa San Jose Malamig. Ito ay naganap noong ikawalo hangga ika sampo ng disyembre taong 2006.May kasama akong masalaw, isang beses may pumasok na bakla sa loob ng aming tent, ang ginawa ng kasama ko ay kumuha ng bote, pagkatapos ay pilit na pinapasok ang bote sa puwet ng bakla. Huling araw na ng camping, umulan ng malakas at hindi na natuloy ang camping at ibinalik na ang ibang bahagi ng bayad namin. Graduation noon nagkaroon ako ng sabit Boy Scout of the Philippines, kasabay ko pagkuha ng parangal ang 1^st honor na nakakuha ng 23 na parangal, tapos sa sobrang init at tagal ay pinag pawisan ko ng lubusan. 

Talambuhay ni Christine Joy Flores

noong bata pa ako

       Ako si Christine Joy ArellanoFlores,ipinanganak noong December 7 1992.Hindi na umabot sa hospital ang panganganak ng nanay ko,kaya naman sa bahay naming dito ako sa San Pablo City ako isinilang.Apat kaming magkakapatid pangalawa ako sa panganay. Ang pangalan ng nanay ko ay Christina Flores at ang pangalan naman ng tatay ko ay June Torres.Kapwa sila dito sa San Pablo City Laguna naninirahan.Hindi kasal ang aking mga magulang kaya naman apelyido ni mama ang aking ginagamit.Ako ay mayroong tatlong kapatid,dalawang lalaki at isang babae

        Nagtatrabaho ang aking mga magulang noong bata pa ako,kaya naman  ang nag-alaga  sa akin ay ang aking lola noong maliit pa ako.Makulit daw ako at lagi daw akong nagtatanong ng kung anu-ano noong bata pa ako.Malapit
ako sa aking lola dahil siya ang nag-alaga sa akin.Kaya naman kapag umaalis siya ay gusto ko laging sumama. 

nagtapos ako ng kinder

        Anim na taon pa lamang ako noong nag-aral ako ng kinder.Tamad pa ako noong mag-aral dahil ang lagi kong iniisip noon ay ang paglalaro at panonood na telebisyon. Kaya naman tuwing oras oras ng pasukan ay lagi akong umiiyak upang hindi na ako pilitin pumasok.Nahihiya na ako sa aking mga kalaro dahil lagi na lang nila akong nakikitang umiiyak at pinipilit pa ng nanay ko upang pumasok samantalang sila ay hindi katulad ko na kailangan pang pilitin upang mag-aral kaya nagbago na ako noon.Pumapasok na ako at hindi na kailangan pilitin pa

          Noong pitong taong gulang naman ako,ako ay nag-aral sa mababang paaralan ng Fule Almeda.Grade 1 pa lamang ako noon.Tinatamad pa ako noon at kinakabahan dahil hindi pa ako sanay makipagkaibigan sa iba pang mga bata.Lagi akong umiiyak katulad noong kinder pa lamang ako upang hindi na ako piliting mag-aral,dahil ditto ay napatigil ako sa pag-aaral.Galit nag alit sa akin si Mama kaya noong dumating ulit ang buwan ng Enero ay nag-enroll ulit ako.Nag-aral ulit ako at hindi na ako umiiyak para pilitin pang pumasok.Nang mga panahon na iyon ay nagkahiwalay ang aking mga magulang.Hindi ko alam ang dahilan kung bakit ito nangyari namalayan ko na lmang na hindi na naming kasama sa bahay si Papa.Habang tumatagal ay nasasanay na din ako na wala siya.Dahil ditto ay hindi na ako lagi umiiyak,lagi din akong pumapasok at hindi na tinatamad mag-aral Noong elementary pa lamang ako ay marami akong nakilalang mga bata na kasing-edad ko din.Naging kaibigan ko sila

limang taon pa lamang ako

          Bata pa ako noon ay marami na akong naging kaibigan at kalaro sa eskwelahan at maging sa bahay naming.Puro laro pa noon ang nasa isip ko.Kahit madalas na nagkakapikunan at nagkakaaway kami kahit sa maliliit na bagay lamang.Ganoon naman talaga ang mga bata maya-maya ay mga magkakaaway pero mamaya din ay magkakalaro na ulit.Iba-ibang laro ang aming ginagawa ng mga kaibigan ko,kaya naman lagi kaming masaya.Dahil dito ay mas gusto ko pang maglaro kesa mag-aral,karamihan naman sa mga bata ay ganoon ang inaiisip.Kaya naman kahit nasa loob na ako n gaming silid aralan ay lagi kong naiisip ang aking mga kalaro at an gaming mga larong ginagawa.Kaya naman umaga pa lamang ay gusto ko ng umuwi upang makapaglaro na kaagad.Kapag uwian na ay  agad-agad akong lumalabas n gaming room upang umuwi at makaglaro na kaagad.Pagdating sa amin ay magpapalit na ako ng pambahay at lalabas na kaagad upang maglaro ng aking mga kaibigan.Tandang tanda ko pa noon nakaaway ko ang isa kong kalaro ,nalimutan ko na ang dahilan n gaming pag-aaway basta nag-away kami.Nag-aasaran kami napikon siya at kumuha ng baton a medyo malaki,bigla na lamang niya akong binato,tinamaan ako sa ulo at nagdugo.Takot na takot ako noon lalo na nang mahawakan ko ng dugo sa aking ulo.Natakot ang aking kalaro na nambato sa akin kaya siya ay  nagtatakbo pauwi sa kanilang bahay.Habang ginagamot ni Mama ang aking sugat ay pinapagalitan niya ako,huwag na daw akong lumabas ng bahay.Hindi na ako lumabas ng bahay noon ngunit isang araw lang dahil naiinggit ako sa aking mga kalaro na nagtatakbuhan sa labas na aming bahay.

        Nahumaling ako sa paglalaro dahil dito ay hindi ko na nagagawa  ang mga takdang-aralin na ipinapagawa sa amin dahil ang inuuna ko ay paglalaro.Ngunit kahit ganoon ay nagging matalino naman akong mag-aaral n gaming paaralan.Sa katunayan ay lagi akong napapasali sa mga kompetisyon ng patalinuhan katulad ng;Quizz bee,Spelling bee,Mathrathon at kung anu-ano pa.Kaya naman tuwing recognition day ay mayroon akong natatanggap na medalya,hindi naman ako ang pinakamatalino sa aming magkakaklase pero isa ako sa mga matatalino sa amina section.Maunti lamang kaming magkakaklase kaya naman magkakaibigan kaming lahat.Lagi kaming napapagalitan ng aming mga nagiging guro dahil sa kaingayan naming.Natatandaan ko pa kapag walang nagtuturo sa amin ay naglalaro kami,ginagaya namin ang palabas sa TV iyong Marina at Engkantadia kaya naman kapag naglalaro kami nito ay napakaingay namin at ang gugulo pa.Dahil sa larong ito aya nagkaaway ang kaklase ko na si Dianara at si Erron.Pinaiyak ni Erron si Dianara kaya kami ay nagalit ditto at isang linggo ata namin syang hindi pinansin ngunit nagkabati na din naman sila.

       Tuwing dumarating ang buwan ng Marso ay masayang masaya ako dahil malapit na ang bakasyon.Ibig sabihin lamang nito ay hindi ko na kailangang gumising ng maaga upang hindi mahuli sa aming klase.Kahit magpuyat ako ay ayos lang.Lalo nang madadagdagn ang aking oras na paglalaro,ganoon naman talaga ang nasa isip ng mga bata noon puro laro.Kaya naman tuwing sumasapit ang bakasyon ay lagi kaming nagkikitang magkakaibigan upang maglaro at magkwentuhan ng kung anu-anong bagay.Naglalaro din kami noon ng spirit of the glass, kahit alam naman naming na wala naman talagang kaluluwa na nasa baso ay niloloko namin ang aming mga sarili na mayroon talaga at matatakot naman kami at magtatakbuhan kahit alam naman naming na walang dapat ikatakot,para kaming mga tanga hahaha!

Lagi din kami noong nanunungkit ng ibat ibang mga prutas katulad ng mangga, rambutan ,star apple,makopa,lukban,bayabas,aratiles at kung anu-ano pa.Iniuuwi naming ito sa bahay ng isa sa aming mga kalaro at doon naming ito kinakain kaya naman lagi silang napapagalitan ng kanilang mga magulang dahil sa kalat namin.Dahil dito ay pinagbawalan na kaming tumambay doon,ngunit kapag wala ang kanilang mga magulang aya nandun kami at nakatambay,nililinis na lang ang mga kalat upang hindi mahalata ng kanilang mga magulang na natambay pa rin kami sa kanilang bahay. Kapag gabi ay madalas kaming maglaro ng tagu taguan,madaming beses na akong nadapa dahil sa larong ito ngunit hindi pa din ako umaayaw sa laro dahil masaya naman.

        Namatay ang lola ng isa naming kalaro,madalas pa naman kaming tumambay sa kanilang bahay.Dahil dito ay natatakot na kaming pumunta sa bahay na iyon dhil baka nagmumulto doon  ang kanilang lola.Pero dahil nga makulit kami ay napunta pa rin kami doon upang magkwentuhan.Lagi kaming nagtatakutan kapag nandoon kami madilim pa naman sa bahay na iyon lalo na kung gabi dahil brown out.Naglolokohan kami na may nakita kaming matanda na parang nakaputi at parang nakalutang doon sa cr,pero wala naman talaga kaming nakita sinasabi lamang naming iyon upang takutin ang isat isa.Kapag pinag-uusapan naming iyon ay sabay-sabay kaming magkakatinginan magkakalaro at bigla bigla na lamang kaming mag-uunahan sa pagtakbo palabas sa bahay na iyon.Para talaga kaming mga tanga tinatakot namin ang aming mga sarili sa wala hahahah!

 Ito ang dahilan kaya gusting-gusto ko ang bakasyon dahil marami talagang mga bagay na masasaya na hindi ko malilimutan,ang mga kakulitan naming noong bata pa kami at masasayang magkakasama

Natatandaan ko din na gumawa kami ng bahay-bahayan sa gubat(pero hindi talaga gubat iyon tinawag lang naming gubat dahil marami ditong puno)malaki  ang bahay-bahayan na nagawa namin lagi namin itong nililinis(daig pa ang totoong bahay namin hahah!).lagi kaming nandoon.Nag-aambagan din kami noon upang magluto ng kung anu-ano sa aming bahay-bahayan kaya naman laging masaya.Ngunit sinunog ng ibang mga bata ang aming bahay-bahayan dahil naiinggit sila sa amin.

nagtapos ako ng elementarya

         Noong grade 6 na ako ay hindi na ako laging naglalaro.Lagi na lamang ako nasa bahay kapag wala sa paaralan.Lalo na kaming naging close magkakaklase,huling taon na namin ito sa elementarya kaya naman lalo akong nagsipag sa pag-aaral.Ayoko pa noong magtapos sa elementarya dahil natatakot pa ako noong mag-highschool at siguradong ma-mimiss ko ang aking mga kaklase dahil magkakahiwa-hiwalay na kami.Noong graduation ay nalungkot ako pero masaya naman ako hindi nga ako umiyak noon pero iyong iba talaga iyak na.

         Noong mag-highschool na ako,ako ay kinakabahan dahil bago ang lahat.Bago ang mga kaklase,bagong mga guro,bagong paaralan at panibagong pakikisama sa mga bagong kaklase Ako ay napabilang sa pinakamataas na section(science section), ngunit nagpalipat ako hindi ko alam ang tunay na dahilan baka nahihirapan lang ako sa mga aralin o hindi ko lang talaga feel ang mga bago kong kaklase.Nagpalipat ako sa section pangalawa sa pinakamataas na section.Dito ay madami akong naging kaibigan.Ang iba kong kaklase ay mga mahiyain dahil pare-pareho lamang kaming bago doon,yung iba naman ay suplada/suplado pero nagging kaibigan ko din naman sila.Naging masaya ang unang taon ko sa highschool dahil sa marami akong naging ka-close at kaibigan. Napag-isip-isip ko na hindi naman pala ganon kahirap ang maging highschool katulad ng iniisip ko noong elementary pa lamang ako.Madali lang naman pala ito parang niririview lang ang mga itinuro noong elementary.Lumaban din kami ng ibat-ibang kompetisyon sa iba pang mga section katulad na lamang ng Ibong Adarna at Nutri-jingle at marami pang iba. Mayroon din akong mga kaklase na parang bata pa rin kung kumilos mga pikon pa rin at laging mga nag-aaway.Pero ayos lang naman iyon dahil nagkakasundo rin naman sila.

         2^nd year highschool ako ay section A pa rin ako.May napadagdag sa amin at may natanggal din sa aming section,naging kaibigan ko din sila. Madali lamang naman  ang mga itinuturo sa amin nahihirapan lann ako sa math dahil kahit anong pag-intindi at pag-aaral ko sa subject na ito ay hindi ko pa din maunawaan kaya naman mababang grade ang nakukuha ko dito.Ngunit kahit ganoon ay nakakapasa pa rin naman ako,pinipilit ko naman na mapataas ito pero hindi ko talaga magawa.

Masaya din naman ang taon na ito para sa akin.Natatandaan ko pa noon maroon akong kaklase na lagi akong inaasar at lagi niyang tinatapakan ang aking sapatos.H apon noon naglalakad kami ng mga kaibigan ko at kaklase din,awas na kami noon bigla na lamang inapakan  ng kakalase na laging nang-aasar sa akin ang aking sapatos.Hiyang-hiya ako noon dahil maraming mga estudyanteng nakakita.Muntik na akong umiyak noon dahil hiyang-hiya talaga ako sa nangyari,buti na lamang at tinulungan ako ni Gillian ang aking kaklase sumakay kami sa traysikel at nagpahatid kami s kanila.Nanghiram ako ns tsinelas sa kanila dahil nga nasira ang aking sapatos.Kinabukasan ay nahihiya na akong pumasok dahil baka asarin ako ng aking mga kaklase dahil sa nangyari, inasar nga nila ako at tinawag na CINDY pinaikling Cinderella,dahil para daw akong si Cinderella.Nagalit ako sa may gawa noon dahil napahiya talaga ako sa nangyari,sabi ng mga kaibigan ko ay isumbong ko daw sa aming adviser upang mapagalitan siya.Isinumbong ko nga siya at napagalitan siya ng aming adviser.Kaklase ko pa rin siya hanggang ngayon hindi na ako galit sa kanya dahil matagal na iyong nangyari.

         Ikatlong taon ko sa highschool ay ganoon pa din ang section ko.Naging napakasaya nito dahil nagagawa ko ang hindi ko pa nagagawa noong mga nakaraang taon,katulad ng pag-iinom ngunit hindi ko lagi ito ginagawa kapag may okasyon lamang.Hindi din ako nagpapakalasing dahil baka mapagalitan ako sa amin.Naging mas tamad din akong mag-aral dahil nagging abala ako sa mga bagay na hindi naman gaanong mahalaga katulad ng pagbabasa ng pocketbook at pagcocomputer.Kaya naman bumaba ang aking mga grade dahil ditto ay napagalitan ako ni mama.Kahit naman ganoon ay hindi pa din ako bumabagsak sa aming mga subject.Akala ko nga noon ay mapapalipat na ako sa mas mababang section

Maraming mga activity ang ginagawa sa aming paaralan kaya naman hindi ko malilimutan ang mga pangyayaring ito.Lagi din kaming magkakasamang magkkabarkada sa mga galaan pero hindi naman kami nagcucuting kahit lagi kaming gumagala.

            4^th year na ako huling taon ko na ito sa highschool masaya ako dahil sa wakas ay mgiging college na ako,pero nalulungkot naman ako dahil mamimiss ko ang aking mga kaibigan at mga kaklase.Hindi ko pa alam kung anung course ang kukunin ko sa college sabi ni mama ay mag-teacher na lang ako pero ayoko naman.Para kasing pag nag-teacher ako ay habang-buhay na akong nag-aral.

Mas masipag na akong mag-aral ngayon kesa noong mga nakaraang taon kaya mas matataas na ang mga grades ko ngayon.Mas masaya  na ngayong taon na ito sinusulit na naming dahil last na naming itong magkakasama-sama.Marami pa din mga activities  na ginaganap sa aming paaralan.

Noong ganapin ang mini-olympics ay naging masaya naman andami kong larong sinalihan na laro,andami na naming panalo nag-champion kami sa volleybol at soccer.Noong naglaro kami na soccer kalaban naming ang science section gustong gusto naming manalo noon dahlia kapag kami ay nanalo ay champion na kami.Nanalo nga kami pero nadapa naman ako dahil natalapid ako,ewan ko kung sinadya iyon o hindi pero nasaktan talaga ako andami pa naming nakakita.pero ayos lang yon dahil nanalo naman kami.

Araw araw ay marami kaming mga kalokohan ang aming ginagawa dahil dito ay mas lalo pang naging masaya  ang natitira pa naming highschool days.Madaming mga guro ang nagaglit sa amin dahil sa aming kaingayan at kakulitan dahil ditto ay nappag-usapan na kami ng mga guro sa aming paaralan.mas nagging close pa kaming magka-kaklase.Ngayon ay malapit na ang graduation malapit na kaming makahiwa-hiwalay na magkakaibigan kapag naiisip ko ito ako ay nalulingkot ngunit ganun talaga kailangan talaga mangyari iyon upang tupadin namin ang aming mga pangarap.

ako ngayon

Madaming nagpupunta sa aming paaralan upang mag endorse ng mga paaralan sa college.Hindi ko pa din alam kung saang school ako papasok at kung anong course ang aking kukuhanin.Baka mag-bussiness management na lang ako dahil iyon naman talaga ang hilig ko.Sana lamang ay matupad ko ang aking mga pangarap upang matulungan ko ang aking mga magulang.Upang patunayan ko sa iba na kahit ganito ako ay mayroon naman akong mararating.Sa mga kaklase ko ngayong highschool siradong mamamiss ko silang lahat at hindi ko makakalimutan ang mga masasayang nangyari na kasama ko sila.Sana ay matupad nating lahat n gating mga pangarap,at kapag nagkita-kita ulit tayo ay alalahanin natin ang hindi makakalimutang mga pangyayari n gating highschool life.

Talambuhay ni Roi Guia

Nung ako ay sanggol pa lamang.

    Lahat ng tao ay may sariling karanasan. Maari itong masaya o malungkot na pangyayari. tulad ko, may sarili akong karanasan sa buhay. Ang layunin ng talambuhay kong ito ay upang mailahad ang mga pangyayari simula noong ako ay ipinanganak hanggang sa paglaki ko. Gusto ko ring ilahad ang mga nangyari na aking kinaya upang makatapos ng sekondarya.

Noong ako ay kinder pa lamang.

    Ako si Roi Vincent B. Guia, kilala sa tawag na "Roi", ipinanganak noong Enero 2, 1995. Ang aking magulang ay sina Ariel R. Guia at si Eufrocina B. Guia. Kami ay dalawang magkapatid at ako ang panganay. Naging masiyahin akong bata at masunurin sa magulang. Limang taong gulang pa lang ay pumasok na ako ng kinder. Naging masaya ako dahil natutunan ko ang pagdidisiplina sa aking sarili kahit na wala sa aking tabi ang aking magulang. Nagkaroon agad ako ng kaibigan dahil sa maguting pakikitungo ko sa kanila. Tuwing nagrerecess kami lagi kong kasama ang aking mga kaibigan, upang sabay sabay kaming kumain. Nagtapos ako ng kinder noong Marso 21, 2001. Naging malungkot ako dahil magkakahiwalay kami ng mga kaibigan ko.

    Taong 2001, pumasok ako ng Grade 1. Naging kabado ako dahil bago na naman ang makakasalamuha ko. Ngunit unang pasukan palang noon marami na agad akong nakikilalang mga kaibigan. Mabait at matalino ang mga naging guro ko, kaya madali akong nakakakuha ng kanilang tinuturo.Nagtapos ako ng Grade 1 at pumasok ako ng Grade 2.

Nanalo ako ng ikatlong pwesto sa bigkasan.

    Noong Grade 2, ako ay nakapagpakita ng aking talento sa bigkasan. Hinasa ako ng aking mga guro hanggang sa ilaban na ako. noong Buwan ng Wika, kinakabahan ako dahil yun pa lang ang una kong lalabanan na bigkasan. Iba't-ibang mga mag-aaral ang aking nakalaban. Lahat sila ay magagaling na mangbibigkas. Ako ang huling bumigkas, kahit na kinakabahan ako, pinilit kong maging kampante. Natapos ang aking pagbibigkas, lahat ng tao ay may ngiti sa bawat mukha. Nagkamit ako ng ikatlong gantimpala, naging masaya ang aking mga magulang at ang aking mga guro. Naging masaya din ako, dahil binati ako ng aking mga kamag-aral pagkatapos ng laban. Noong ako ay nasa Grade 3, ay lumaban ulit ako ng bigkasan. Hindi na ako naging kabado dahil nagkaroon na ako ng karanasan. Nagkamit naman  ako ng ikalwang gantimpala, lalong humanga sa akin ang mga guro. Napatunayan ko noon na dapat ay maging kampante sa laban.

Kaarawan ko nung ako ay 7 taong gulang.

    Nung ako ay ika-pitong taong gulang na ay naghanda ang aking magulang ng simplang salu-salo. Ako ay masaya noon dahil naroon ang aking mga pinsan. Madami ang nagbigay sa akin ng regalo na aking ikinatuwa. Madami ring tao ang pumunta at kumain sa aking kaarawan. Masaya ang ika-pito kong kaarawan dahil kumpleto ang aking pamilya.

Lumaban ako ng pagkanta nung
ako ay nasa ikalimang baitang.

   Noong ako ay nasa ikalimang baitang na, nabigyan naman ako ng pagkakataong maipakita ang galing ko pagkanta. Madami akong isinakripisyo noon upang mahasa ang aking pagkanta, tulad ng pag-inom ng salabat, hindi paglalaro sa hapon tuwing awasan at hindi pag-inom ng malalamig na inumin. Noong kami ay lumaban, naging maayos ang aking pagkanta. Nagkamit ako ng ika-dalawang puwesto. Masaya naman ako kahit hindi ko nakuha ang unang puwesto dahil naipakita ko naman ang aking talento.

   Noong ako naman ay nasa ika-anim na baitang na, naging pursigido ako sa pag-aaral. Maaga akong pumasok at lagi akong tumutulong sa paglilinis ng loob at labas ng silid-aralan. Pagdating ko sa hapon sa aming bahay ay ginagawa ko na ang lahat ng takdang aralin. Nagkaroon sa amin ng paligsahan sa pagsulat ng balita, at ako ang pinili ng aming guro na ilaban para sa pagsulat ng balitang pampalakasan. Kahit sabado ay nagpapraktis kami ng pagsulat, kasama ko ang aking kaibigan. Inaabot kami ng hapon sa pagpapraktis. Kaya hindi ko masyado mabigyan pansin ang paglalaro. Tuwing linggo naman ay natulong ako sa mga gawaing bahay. Tinutulungan ko ang aking ama sa pamimitas ng gulay. Pagkatapos naming mamitas ng mga gulay, ay isinasakay namin iyon sa kariton papunta sa labasan. Binibigyan naman ako ng aking ama ng ekstrang pera kapag naipagbili na niya ang mga gulay.

    Minsan nagkaroon kami ng piknik kasama ang aking mga kaklase. Masaya kaming naglalangoy sa ilog at sabay-sabay kaming kumain sa dahon ng saging. Sa kasamaang palad, may kasama akming nauntog sa bato. Nagdugo ang kanyang ulo at iniahon namin siya kaagad sa tubig. Umalis na kami sa ilog, ngunit nagdudurugo parin ang ulo ng aming kasama. Iniuwi namin kaagad siya sa kanilang bahay upang malapatan ng gamot at mabuti naman ay naalis agad ang pagdurugo.

    Dumating ang araw ng aking pagtatapos ng elementarya. Lahat kami ay may saya at lungkot sa mukha. Tuwang-tuwa ang aking magulang dahil sa aking pagtatapos. Nagkaroon ako ng medalya, dahil sa pagiging aktibong mag-aaral. Kumanta kami ng "Glowing Inside" bago maghiwa-hiwalay. Naging emosyonal ang iba at ang iba naman ay masaya. Naghanda ang aking magulang ng konting salu-salo para sa aming pamilya. Ako ay tuwang-tuwa at nagpasalamat ako sa aking mga magulang, dahil binigyan nila ako ng simpleng salo-salo, at kami ay buo ang pamilya.

    Dumating ang bakasyon pagkatapos ng elementarya. Nagkaroon ng liga sa amin ng basketbol. Isinali ako ng aking matalik na kaibigan, upang makapaglaro naman ako noong bakasyon. Gumigising kami ng maaga upang mag-jogging. Kasama ang aming taga-payo. Masaya naman kahit kami ay kulang pa ang tulog. At pagkatapos naming mag-jogging ay naglalaro kami ng basketbol upang magpraktis. Dumating ang aming unang laban, lahat kami ay kampante dahil itinuro iyon ng aming taga-payo. Ako ay kasama sa unang limang ipinasok. Malalaki ang aming mga kalaban ngunit hindi kami nagpadaig, tinalo namin ang kalaban ng buong sigla. Pagkatapos ng laban, ay nagluto kami ng sopas upang matanggal ang pagod. Hindi ko akalaing ganoon kasaya ang mapasali sa basketbol.

    Pumasok ako ng sekondarya, naging kabado ako dahil iba na ang aking mga kaklase. Noong nag-enrol ako, may nakita agad akong kaibigan. Nakausap ko siya hanggang matapos ako sa pag-eenroll. Kinabukasan, simula na ng klase, nakita ko agad ang kaibigan kong nakausap noong nag-eenroll ako. Naging mabuti kaming magkaibigan, at hindi nagtagal, madami narin akong nakilalang iba. Naging mabait ako sa aking mga kamag-aral at naging ganon din sila sa sakin.

    Naging masaya ang buhay ng sekondarya para sa akin, kasi marami akong nakilala at nakasalamuhang ibang tao. At ngayon, malapit na akong makatapos ng sekondarya at malapit na rin kaming magkahiwa-hiwalay ng aking mga kaklase.Hindi ko malilimutan ang lahat ng mga nangyari sa akin ngayong hayskul. Lagi kong isinasaisip na hindi hadlang ang kahirapan sa pag-abot ng pangarap. Pipilitin kong makatapos ng pag-aaral dahil ito ay aking mapapakinabangan pagdating ng araw.